سال 1364 نیز به تعبیری دنباله‌ی موفقیت‌آمیز سینمای ایران در پیدا کردن هویت جدید خویش می‌تواند باشد،و جالب توجه آن‌که در این سال حدود پنجاه فیلم فرصت اکران یافتند که در جای خود می‌تواند.برای آن دوره-یک رکورد باشد؛و طبیعی است که به سبب افزایش تولید،ژانرهای متفاوت نیز بیش‌تر شده و مخاطب سینما از امتیاز گزینش فیلم‌ها برای دیدن نیز برخوردار بود؛به‌طور قطع باید سال 1363 را پیش درآمدی برای موفقیت سال مورد بحث در نظر گرفت.
مخاطب سینما در سال 1363 سهم به سزایی در هویت‌بخشی به سینمای ایران داشت و این روند را در سال 1364 با قاطعیت و قدرت ادامه داد تا در این سال هویت سینمای نوپای ایران هرچه بیش‌تر تثبیت و معرفی شود.
چه دلیلی برای هویت‌بخشی از سوی مخاطب به سینمای ایران از این بالاتر که در سال 1364 تعدد ژانرها به قدری زیاد می‌شود که گونه‌ی سینمای‌کودک و نوجوان و ژانر کمدی نیز در این سال به شکلی در میان دیگر فیلم‌ها خودنمایی می‌کرد.
شهر موشها-محصول بنیاد سینمایی فارابی- به عنوان نقطه عطفی در سینمای کودک و نوجوان در این سال اکران شد و استقبال فوق العاده از این فیلم از سوی مخاطب سینما دوست سبب شد سرفصل‌های جدیدی از این ژانر در سینمای ایران بازگردد.کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان نیز با ساخت فیلم اولی‌ها بر غنای ژانر کودک این سال افزود.
اما در سال 1364 یک اتفاق جالب توجه نیز در روند شکل‌گیری سینمای نوپای ایران به وجود آمد و آن هم ارایه‌ی فیلم‌هایی در ژانر کمدی نظیر مدرک جرم، کفش‌های میرزانوروز،مردی که موش شد،خط پایان و اتوبوس بود،و هکردام از این فیلم‌های سینمایی کمدی در ژانری مکمل نیز عرضه می‌شدند.
برای نمونه کفش‌های میرزا نوروز در ژانر مکمل تاریخی و شرح حال،خط پایان،در ژانر ورزشی و اتوبوس در ژانر مکمل خانوادگی و اجتماعی عرضه شدند.این روند بر استقبال گسترده از این فیلم‌ها افزود.به‌هرحال،شرایط خاص آن روزهای کشور را نیز نباید فراموش کرد،درحالی‌که نزدیک پنج سال از شروع جنگ تحمیلی و دفاع مقدس می‌گذشت، تولید و اکران فیلم‌هایی سالم در ژانر کمدی باعث می‌شدند،که نه تنها این نوع سینما به ورطه‌ی ابتذال نیفتد،بلکه فضای شادی نیز بر جامعه هرچند برای کوتاه‌مدت حکمفرما شود.
ژانر جنگی نیز در سال 1364 مخاطبان عام و خاص و به تعبیری همه نوع قشر سینمارو را به خود جذب می‌کرد،این مهم به همان عرق ملی و اسلامی و اهمیت به ادامه‌ی دفاع مقدس و جنگ در جبهه‌ها تعبیر می‌شد.
در میان فیلم‌های جنگی بلمی به سوی ساحل محصول حوزه‌ی هنری سازمان تبلیغات اسلامی و عقاب‌ها به عنوان پرفروش‌ترین‌ها دست یافتند که خود نشانگر استقبال گسترده‌ی مخاطبان است. درام‌های خانوادگی نیز که در این پنج سال در سینمای جدید ایران کم‌کم جایگاه خود را و سهم مخاطبان عام و خاص خویش را یافته بودند،توانستند با موفقیت در اکران روبه‌رو شوند.
آثاری مانند آوار، پدربزرگ مادیان،جاده‌های سرد و تئوره‌ی دیو در این دسته درام‌های اجتماعی جای می‌گرفتند.یک نکته‌ی حایز اهمیت در تولیدات سال 1364، رویکردی است که سینمای نوپای ایران در آن سال به روستا و جامعه‌ی روستایی داشت،و عجیب آن‌که داستان این‌گونه فیلم‌ها نظیر(جاده‌های سرد،مادیان و تنوره‌ی دیو)با تعامل مخاطب و درک عمیق وی روبه‌رو شد.
همان مخاطب سینمای نوپای ایران به یاد داشت که سابق بر این سهم روستا در سینمای ایران عمدتا رویکردی منفعل داشت و از روستایی جماعت نیز به عنوان عنصری برای تحقیر و توهین در یک داستان استفاده می‌شد،اما در این سینمای جدید و دارای عالی‌ترین مفاهیم«معناشناختی»و «جامعه‌شناختی»روستا و روستایی در حکم فرد و جامعه‌ای مساوی و هم‌پای شهری و شهر محسوب می‌شد.
در سال 1364 هم‌چنین نباید از سهم سینمای سیاسی غافل شد،به‌هرحال پس از پیروزی انقلاب اسلامی،تزریق شم سیاسی در سینمای پس از انقلاب روندی دور از انتظار نبود،در این سال فیلم‌هایی چون توهم محصول شبکه‌ی دوم سیما و بایکوت محصول حوزه‌ی هنری سازمان تبلیغات اسلامی از فیلم‌های موفق ژانر سیاسی در سال 1364 به حساب می‌آیند.
نظر شما